Opdracht theater

Ervaringsverslag: 'Vuur'

Vuur is de tweede toneelvoorstelling die ik na de schooluren ben gaan bekijken. Het was toch wel een leerrijke ervaring. Toneel hoeft namelijk helemaal niet saai te zijn. Het was juist een heel emotioneel en spannend toneel dat echt iets losmaakte wat een film of tv-documentaire niet zou kunnen. 

Wanneer we de zaal binnenkwamen stonden jonas en de twee muzikanten met 3 op een rij te kijken naar het publiek. Dat vond ik wel merkwaardig want dat toont toch wel dat ze geen enkele stress hadden om het toneelstuk te brengen. Het decor was een houten constructie met een groot doek erop waarop tijdens de voorstelling afbeeldingen werden geprojecteerd. Het waren vooral afbeeldingen van het college zelf. Ook stond er een soort ligbed. In het begin van de voorstelling wist ik toch even niet wat ik moest verwachten. Jonas trok namelijk heel traag, stuk voor stuk de outfit aan van een brandweerman. Ook was de muziek die erbij speelde erg alternatief. Daarna leek het allemaal duidelijk te worden dat hij verschillende getuigenissen aflegde over de ramp. Hij deed dit heel goed. Ook de muziek bouwde de spanning of de emotie enorm op. Bijvoorbeeld bij de eerste scene over de brand zelf werd de muziek steeds luider en spannender naarmate de brand zich verspreidde. Maar bij de getuigenis van de moeder van 1 van de slachtoffers werd een erg droevig nummer gespeeld waarbij ook zang van te pas kwam. Tijdens de voorstelling kreeg ik toch even tranen in mijn ogen door het hartverscheurende verhaal van de moeder. Maar daar hield het niet op. Na de voorstelling blijf ik achter met het gevoel dat ik echt geraakt was door het stuk. Het had iets losgemaakt wat ik niet kan beschrijven. Dat komt omdat het zo echt leek. Door het feit dat er bij een film nog een scherm tussen zit, heb je dat volgens mij minder snel. 

Dus het was in het algemeen voor mij een positieve ervaring die wel veel emoties heeft opgeroepen. 

Opdracht theater

Recensie: ‘vuur’

Emotie, spanning en soberheid. Dat zijn 3 woorden die het toneelstuk ‘Vuur’ beschrijven als geen anderen. De hoofdrol werd gespeeld door Jonas Van Thielen, een geboren kameleon die van een waargebeurd drama een prachtig toneelstuk maakte. Hij vertelde verschillende getuigenissen die stuk voor stuk ontroerend waren en soms het publiek vol ongeloof deden kijken en luisteren. Maar hij deed dit niet alleen. Samen met de begeleiding van de muzikanten Bert Hornikx en Myrthe Luyten speelde hij deze ontroerende monoloog over de brand in het jongenscollege in 1974. 

Het eerste deeltje van de voorstelling was geen getuigenis. Hier speelde Jonas in de vorm van een brandweerman na wat echt gebeurde in de brandweerkazerne en ter plaatse op het jongenscollege, het Heilig-Hart college van Berkenbos. Je hoorde de zogenaamd echte telefoongesprekken van een pater naar de brandweer en hoe er telkens weer meer versterking nodig was. De slaapzaal stond in lichte laaien. Dit stuk wekte enorm veel spanning op. Het werd heel goed opgebouwd en vooral de muziek werd steeds luider en gevaarlijker. Ik vond dat het spannendste deel van de voorstelling.

De getuigenis van de man die zelf de brand had meegemaakt toen hij 14 jaar was kwam voor mij iets minder geloofwaardig over. Het was vooral het Limburgse accent dat niet helemaal leek te kloppen. Maar wat hij vertelde raakte je langs een kant wel weer. Ondanks dat hij 14 was op het moment van de feiten wist hij toch een vrij getailleerde getuigenis af te leggen, al wist hij soms niet wat hij nu gedroomd had of wat nu echt was. 

Aan de andere kant vond ik het een erg emotioneel stuk. Het toppunt was wanneer Jonas een getuigenis aflegde van een moeder die ondertussen al erg oud was. Hij speelde deze rol ongelofelijk goed en geloofwaardig. Niet alleen zijn dialect maar ook zijn manier van doen sleepten je echt mee in het verhaal van deze moeder. Ze vertelde over hoe ‘haar manneke’ nooit meer was thuisgekomen en ze nooit afscheid heeft kunnen nemen van hem. Ze vroeg zich ook af hoe het geweest zou zijn zonder hem. Toch blijf ze heel positief, maar toch ook heel kwetsbaar. Op dat moment werd ik erg geëmotioneerd. Ook de andere toeschouwers zaten in shock te kijken naar de moeder. 

In het algemeen vond ik het een erg hartverscheurende voorstelling. Het was enorm mooi en vaak geloofwaardig geacteerd door Jonas. Samen met de muzikanten die ook voor emotie zorgden was het geheel uniek. Al ga ik niet dikwijls naar toneel omdat het mij niet zo aanspreekt, vond ik dat dit toneel mij toch heeft kunnen overtuigen om meer te gaan.