Mijn literaire evolutie

Balansverslag

Na 6 jaar middelbaar heb ik toch wel wat boeken verslonden. Ook al las ik de ene al wat liever als de andere. Het is vooral vanuit school dat ik verplicht boeken las omdat mijn prioriteiten in mijn vrije tijd op een ander vlak lagen. Vooral in de derde graad hebben we kennis gemaakt met verschillende genres en stijlen. In dit verslag vertel ik mijn ontwikkeling op vlak van literatuur in die voorbije 2 jaar. 

In het vijfde jaar maakten we kennis met een echte literaire oorlogsroman: ‘De aanslag’ van Harry Mulisch. Dit was voor mij de eerste keer dat ik een Nederlands boek echt moeilijk vond. Dat kwam door de vele verwijzingen naar andere werken en symbolische betekenissen die in het boek aanwezig waren. Nadat we dan telkens per hoofdstuk het boek analyseerden kwam je eigenlijk wel de hoofdgedachte te weten. Dit boek heeft bij voor de eerste keer doen nadenken. Maar echt leuk om te lezen vond ik het niet, ik heb nog steeds een voorkeur voor boeken die je wel meteen begrijpt omdat ze je veel meer meeslepen in het verhaal. 

Datzelfde jaar lazen een paar klasgenoten en ik ook ‘Het Diner’ van Herman Koch. Het gaat over een diner met 4 volwassenen waarvan de kinderen iets verschrikkelijks hadden uitgespookt. Deze psychologische roman vond ik maar niks. Het probleem was voor mij dat aan elk detail enorm veel aandacht werd geschonken. Alles werd in de puntjes beschreven, zelfs de meest nutteloze dingen. Bijvoorbeeld: ‘Paul die zich constant ergert aan de pink van de ober die het eten op zijn bord of op het bord van anderen aanwijst.’ Dat maakte het boek langdradig. Pas aan het einde van het boek werd het spannend. Uiteindelijk heeft het boek mij wel bijgebracht dat literaire genres niet echt mijn ding zijn. 

In het zesde jaar maakten we weer kennis met een nieuw genre: non-fictie. We moesten met dat boek een soort poster maken die het boek schematisch samenvatte. Ik las ‘Angst bij kinderen’ van Frits Boer. Een boek uit de psychologie wat me overigens wel aanspreekt. Het was een erg theoretisch boek, dat vond ik wel een beetje jammer. Maar er stonden ook veel voorbeelden in uit het echte leven en dat maakte het dan weer interessant. Als ik er de tijd voor heb zal ik zeker nog eens een non-fictie boek lezen. Misschien dan wel eerder een waargebeurd verhaal, dat is minder theoretisch. We krijgen al genoeg theorie op school. 

Het laatste boek uit mijn carrière in het middelbaar was ‘Waanbeelden’ van Tille Vincent uit de reeks van code 37. Dat vond ik echt een enorm goed boek. Het onderscheidt zich van de boeken die ik in het verleden al heb gelezen doordat het zo vlot las. Je kon het verhaal zeer gemakkelijk mee volgen, al maakte dat het wel soms een beetje voorspelbaar. Het is een detectiveverhaal over een pedofiel die telkens werk zocht in kinderdagverblijven, taalkampen, …  Dat is zeker een beladen thema. 

Ik ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik geëvolueerd ben naar boeken die vlot lezen met een spannend verhaal en een interessant thema. Het literaire sluit niet echt aan bij mij maar een non-fictie boek lees ik zeker nog eens. 

Opdracht theater

Ervaringsverslag: 'Vuur'

Vuur is de tweede toneelvoorstelling die ik na de schooluren ben gaan bekijken. Het was toch wel een leerrijke ervaring. Toneel hoeft namelijk helemaal niet saai te zijn. Het was juist een heel emotioneel en spannend toneel dat echt iets losmaakte wat een film of tv-documentaire niet zou kunnen. 

Wanneer we de zaal binnenkwamen stonden jonas en de twee muzikanten met 3 op een rij te kijken naar het publiek. Dat vond ik wel merkwaardig want dat toont toch wel dat ze geen enkele stress hadden om het toneelstuk te brengen. Het decor was een houten constructie met een groot doek erop waarop tijdens de voorstelling afbeeldingen werden geprojecteerd. Het waren vooral afbeeldingen van het college zelf. Ook stond er een soort ligbed. In het begin van de voorstelling wist ik toch even niet wat ik moest verwachten. Jonas trok namelijk heel traag, stuk voor stuk de outfit aan van een brandweerman. Ook was de muziek die erbij speelde erg alternatief. Daarna leek het allemaal duidelijk te worden dat hij verschillende getuigenissen aflegde over de ramp. Hij deed dit heel goed. Ook de muziek bouwde de spanning of de emotie enorm op. Bijvoorbeeld bij de eerste scene over de brand zelf werd de muziek steeds luider en spannender naarmate de brand zich verspreidde. Maar bij de getuigenis van de moeder van 1 van de slachtoffers werd een erg droevig nummer gespeeld waarbij ook zang van te pas kwam. Tijdens de voorstelling kreeg ik toch even tranen in mijn ogen door het hartverscheurende verhaal van de moeder. Maar daar hield het niet op. Na de voorstelling blijf ik achter met het gevoel dat ik echt geraakt was door het stuk. Het had iets losgemaakt wat ik niet kan beschrijven. Dat komt omdat het zo echt leek. Door het feit dat er bij een film nog een scherm tussen zit, heb je dat volgens mij minder snel. 

Dus het was in het algemeen voor mij een positieve ervaring die wel veel emoties heeft opgeroepen. 

Opdracht theater

Recensie: ‘vuur’

Emotie, spanning en soberheid. Dat zijn 3 woorden die het toneelstuk ‘Vuur’ beschrijven als geen anderen. De hoofdrol werd gespeeld door Jonas Van Thielen, een geboren kameleon die van een waargebeurd drama een prachtig toneelstuk maakte. Hij vertelde verschillende getuigenissen die stuk voor stuk ontroerend waren en soms het publiek vol ongeloof deden kijken en luisteren. Maar hij deed dit niet alleen. Samen met de begeleiding van de muzikanten Bert Hornikx en Myrthe Luyten speelde hij deze ontroerende monoloog over de brand in het jongenscollege in 1974. 

Het eerste deeltje van de voorstelling was geen getuigenis. Hier speelde Jonas in de vorm van een brandweerman na wat echt gebeurde in de brandweerkazerne en ter plaatse op het jongenscollege, het Heilig-Hart college van Berkenbos. Je hoorde de zogenaamd echte telefoongesprekken van een pater naar de brandweer en hoe er telkens weer meer versterking nodig was. De slaapzaal stond in lichte laaien. Dit stuk wekte enorm veel spanning op. Het werd heel goed opgebouwd en vooral de muziek werd steeds luider en gevaarlijker. Ik vond dat het spannendste deel van de voorstelling.

De getuigenis van de man die zelf de brand had meegemaakt toen hij 14 jaar was kwam voor mij iets minder geloofwaardig over. Het was vooral het Limburgse accent dat niet helemaal leek te kloppen. Maar wat hij vertelde raakte je langs een kant wel weer. Ondanks dat hij 14 was op het moment van de feiten wist hij toch een vrij getailleerde getuigenis af te leggen, al wist hij soms niet wat hij nu gedroomd had of wat nu echt was. 

Aan de andere kant vond ik het een erg emotioneel stuk. Het toppunt was wanneer Jonas een getuigenis aflegde van een moeder die ondertussen al erg oud was. Hij speelde deze rol ongelofelijk goed en geloofwaardig. Niet alleen zijn dialect maar ook zijn manier van doen sleepten je echt mee in het verhaal van deze moeder. Ze vertelde over hoe ‘haar manneke’ nooit meer was thuisgekomen en ze nooit afscheid heeft kunnen nemen van hem. Ze vroeg zich ook af hoe het geweest zou zijn zonder hem. Toch blijf ze heel positief, maar toch ook heel kwetsbaar. Op dat moment werd ik erg geëmotioneerd. Ook de andere toeschouwers zaten in shock te kijken naar de moeder. 

In het algemeen vond ik het een erg hartverscheurende voorstelling. Het was enorm mooi en vaak geloofwaardig geacteerd door Jonas. Samen met de muzikanten die ook voor emotie zorgden was het geheel uniek. Al ga ik niet dikwijls naar toneel omdat het mij niet zo aanspreekt, vond ik dat dit toneel mij toch heeft kunnen overtuigen om meer te gaan. 

taal actualiteit

'Nederlands is inefficiënt, vol grammaticale overbodigheden'

https://www.knack.be/nieuws/wetenschap/nederlands-is-inefficient-vol-grammaticale-overbodigheden/article-normal-522273.html

Dit artikel vond ik wel interessant omdat er in uitgelegd staat hoe het komt dat mensen die niet oorspronkelijk Nederlandstalig zijn het moeilijk vinden om de lidwoorden onder de knie te krijgen. Het is voor ons moeilijk voor te stellen om problemen te hebben met 'het' of 'de'.

reportage

Leven met Gilles de la Tourette

De reportage die ik heb bekeken gaat over een jongen met Gilles de la Tourette. Het was een reportage van telefacts op VTM. 

https://vtm.be/video/volledige-afleveringen/id/257983919033000

Val dood kreng! Fuck! Godverdomme! Dat zijn de waren de woorden van Zack Lamb, een Amerikaanse tiener. De reportage die ik koos ging over een jongen met een zeer zware vorm van het syndroom Gilles de la Tourette. Daardoor had hij verschillende tics die hij steeds herhaalde en sloeg of schold hij de hele dag door. Hij kon er zelf niks tegen doen want het was sterker dan hemzelf. Zijn ouders waren ten einde raad. Hij begon zelf enorm onder zijn tics te lijden. Na lang overleg besloten ze dan om een experimentele operatie te doen aan zijn hersenen op basis van neutronen. Gelukkig liep de operatie goed af en gaat het nu stukken beter met Zack. Hij heeft soms nog wel eens tics maar hij is vooral erg gelukkig nu.

Voor deze reportage werd Zack een jaar lang gevolgd. Ze is daarom erg pakkend. Je ziet hoe de jongen heel erg lijdt onder zijn tics, hij is zo onrustig dat men hem in een kunstmatige coma moet leggen. Ik vond dat opmerkelijk omdat ik mij niet kan voorstellen dat je jezelf pijn doet omdat je er gewoon niet mee kan stoppen en omdat het een drang is. Er is niemand in mijn directe omgeving met die ziekte en ik denk dat dat bij veel andere mensen ook zo is. Ik had er wel af van gehoord maar dat het zo extreem kon zijn dat wist ik niet. Ook vond ik het opmerkelijk dat de ouders durfden te kiezen voor een operatie die nog niet wetenschappelijk bewezen was. Aan de operatie hingen ook grote risico's vast zoals bijvoorbeeld een verandering van persoonlijkheid. Gelukkig liep het goed af. 

De reportage gaf mij een duidelijk beeld van het leven van iemand met Gilles de la Tourette en gaf nog maar eens een bevestiging van wat voor wonder men de dag van vandaag wel niet kan verrichtten op vlak van medische hulp.

Citaat 3.0

Verlegenheid is een risicofactor voor het ontwikkelen van een angststoornis. Wat denk ik logisch is want het gaat hier om een kind dat verlegen is mij nieuwe mensen of dingen. Wanneer het kind dan tussen bekenden verkeert, is het juist wel heel spraakzaam. Ik koos dit citaat omdat ik mezelf er wel in kon herkennen. Als jonger kind was ik ook altijd heel verlegen als ik met onbekende of niet zo heel vertrouwde volwassenen of kinderen omging. Bij mensen die ik kende was dat juist helemaal niet het geval. Naarmate ik ouder werd is dat wel beter geworden. Al is dat als kind soms wel lastig. 

Angst bij kinderen

'Een verlegen kind herken je doordat hij niet spontaan gaat spreken tegen iemand die hij niet kent en vaak al moet blozen wanneer hij wordt aangesproken.'

Citaat 2.0

Angst bij kinderen

'Het leven van een meisje met anorexia nervosa wordt beheerst door angst, maar het is een heel speciale angst: ik mag niet dik zijn.'

Dit citaat is eigenlijk geschreven in een paar lijntjes in het boek dat over anorexia gaan. Ik koos dit citaat omdat ik anorexia nog nooit als een angstkornis had bekeken. Een eetstoornis is het eerste wat in mij opkwam als ik dat las maar eigenlijk is het dus ook een angststoornis. De angst om dik te zijn en te worden. Het is opmerkelijk hoe je een vertekend beeld van je zelf kan hebben ook al ben je al heel mager.